(အေမကို ခ်စ္တတ္သူမ်ားအတြက္…)
မဂၤလာအေပါင္းႏွင့္ ခေညာင္းႏုိင္ၾကပါေစ…..
အေမရယ္…
ေလာကမွာ လူတုိင္းအတြက္ ၀မ္းအနည္းရဆုံးေန႔ ရွိသလုိ ၀မ္းအသာဆုံးေန႔ဆိုတာလည္း ရွိၾကမွာပါ။ ၀မ္းအသာဆုံးေန႔တစ္ေန႔ကေတာ့
့ ဘယ္ေန႔ျဖစ္မွာလည္း ထီေပါက္တဲ့ေန႔လား၊ ႏုိင္ငံျခားသြားရမယ့္ေန႔လား၊ ခ်စ္သူဆီက အေျဖရတဲ့ေန႔လား၊ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔လား သုိ႔မဟုတ္ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႔လား။ သတ္မွတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕အေပၚမွာ မူတည္မယ္ထင္ပါတယ္။
အေမရယ္…
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႔က မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာ အေမေျပာခဲ့တဲ့ ေရႊေရာင္စကားလုံးေလးေတြကို ခုထိပဲ သားရဲ႕နားထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ အေမ။ ဘာတဲ့လဲ “သား…စာႀကဳိးစားေနာ္၊ တစ္ေန႔ၾကရင္ အုဌ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္ သာသနာျပဳႏုိင္ရင္ အေမေက်နပ္ပါၿပီ၊ စာႀကဳိးစားဖို႔က သားရဲ႕တာ၀န္၊ ပစၥည္းေလးပါးကို ရွာေပးရမွာက အေမတုိ႔တာ၀န္ပဲ”ဆုိတာေလ။
အေမရယ္…
ေလယာဥ္ႀကီး ထြက္ခြါဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ”ႀကဳိက္မရွက္၊ ငတ္မရွက္”ဆိုတာထက္ အေမကေတာ့ ၀မ္းနည္းလုိ႔မရွက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ လူေတြၾကားထဲမွာပဲ အားပါးတရ ငုိခ်ခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြက အတြင္းထဲ၀င္ခုိင္းေနၿပီမို႔ ၀မ္းနည္းမႈေတြကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကရင္း ထြက္ခြါမယ့္သူနဲ႔ လုိက္ပို႔ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြက မိမိလက္ကို ေ၀ွ႕ယမ္းကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အေမ့ကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာလုိက္မယ္အေမရယ္… သား ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီပဲ အခြင့္အခါအားေလ်ာ္စြာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တဲ့ စိတ္ကူးေလးကေတာ့ ”ငါ…လူထြက္လုိက္ရင္ေကာင္းမလား” ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးေလးပဲ။ အဲဒီ စိတ္ကူးေလးေတြ ျဖစ္လာတုိင္း ေလဆိပ္က သားအတြက္ က်ခဲ့ရတဲ့ အေမ့မ်က္ရည္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ “အုိ…မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ အေမ့မ်က္ႏွာကို အုိးမဲႏွင့္မသုတ္ရက္ပါဘူး”ဆိုၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကို ဆုံးမေနမိျပန္တယ္။
အေမရယ္…
ေလာကမွာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္တဲ့ အေရးႀကီးဆုံးႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ ”Character and wisdom-ကုိယ္က်င့္စရုိက္ႏွင့္ ပညာပဲ”ပဲလုိ႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ကုိယ္က်င့္စရုိက္ကို ေရွ႕ကထားၿပီး ေျပာေနၾကေပမယ့္ အလုပ္လုပ္ၿပီေဟ့ဆုိရင္ “သူက ဘာဘြဲ႕ေတြ ရထားလုိ႔လဲ” ဆိုၿပီး ဘြဲ႕အလုိက္ ေနရာကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ေပးၾကတယ္ေနာ္။
အေမရယ္…
သားတုိ႔ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေလ့လာသင္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ပါဠိဂရမၼာထဲမွာ ”ဂုဏ၀ေႏၲ ပႆႏၲိ ဇနာ-(ေလာကမွာ) လူေတြဟာ ဂုဏ္ရွိတဲ့သူကိုပဲ ျမင္တတ္ၾက၊ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ စာေလးတစ္ပုိဒ္ကို က်က္မွတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဂုဏ္ဆုိတာကုိ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရရင္ အက်င့္စရုိက္ေကာင္းတာလည္း ဂုဏ္ပဲ၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတာလည္း ဂုဏ္ပဲ၊ ပညာတတ္တာလည္း ဂုဏ္ပဲ။ ဂုဏ္ႏွင့္ပတ္သက္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး၊ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
အေမရယ္…
ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက သာသနာျပဳႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဘြဲ႕ေတြ၊ ဒီဂရီေတြနဲ႔ မသတ္မွတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ဒီေခတ္ဒီအခါမွာေတာ့ အုဌ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္မွ် သာသနာျပဳႏုိင္ဖုိ႔အတြက္က ဘြဲ႕ေတြ၊ ဒီဂရီေတြလုိအပ္လာေနၿပီ။ အေမ့သားလည္း လူသူျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ ေတာက္ပတဲ့ ၾကယ္စင္ေလးတစ္ပြင့္ေတာ့ ျဖစ္ခြင့္ရၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
အေမရယ္…
ေလာကမွာ ေျပာေျပာေနၾကတယ္ေလ။ ေအာင္ျမင္မႈကို ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီးနဲ႔ ခုိင္းႏႈိင္းၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဥယ်ာဥ္မွဴးေတြက ပုိၿပီးသိၾကမွာပါ။ မိမိလုိခ်င္တဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အတြက္ ေရေလာင္းေပးရတာနဲ႔ ရာသီဥတုဒဏ္ ကာကြယ္ေပးရတာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ယုယရတယ္။ ပန္းေလးလည္း ပြင့္လာေရာ ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ေငြေၾကးေတြအတြက္ ေက်နပ္မိၾကမွာပါ။
ဒီလုိပါပဲ အေမရယ္…
အလုိရွိတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္အတြက္ အပင္ငယ္ေလးကုိ ေရမွ်မွ်တတ ေလာင္းေပးရတယ္။ ေရအေလာင္းမ်ားလြန္းရင္ ပန္းပင္ငယ္ေလးဟာ ေသသြားတတ္တယ္၊ မေလာင္းဘဲထားျပန္ရင္လည္း ပန္းပင္ငယ္ေလးဟာ မရွင္သန္ႏုိင္ျပန္ဘူးတဲ့။ ခုလည္းပဲ အေမဟာ သားအတြက္ ေငြေၾကးကို ေတာ္ရုံသင့္ရုံေလးပဲ ေပးခဲ့တာဟာ အဲဒီသေဘာပဲ ေနမွာပါလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အေမရယ္ ………
သားအတြက္ ဘာမွမပူပါနဲ႔ေတာ့။ အခ်ိန္တန္ရင္ ႀကဳိးစားပန္းစား တူးခဲ့ရတဲ့ ေရႊထုပ္ကိုထမ္းၿပီး အေမ့ဆီကိုပဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ ျပန္လာခဲ့ပါမယ္။ အေမတုိ႔က ၀မ္းပန္းတသာ ပီတိျဖာၿပီး မဂၤလာဒုံေလဆိပ္မွာ ေစာင့္ႀကဳိေနၾကေပေတာ့။ အေမလည္း လုိအင္ဆႏၵေတြ တစ္လုံးတစ္၀တည္း ျပည့္စုံႏုိင္ၿပီး သာသနာအက်ဳိးကို ဆတက္ထမ္းပိုး တိုးကာတုိးကာ အားထုတ္ႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳရင္း…………။
မွတ္ခ်က္။ ။
စာေရးသူကို ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္က ၈-ႏွစ္သားအရြယ္မွာကတည္းက အၿပီးအပိုင္
စြန္႔ခြါသြားခဲ့ပါၿပီ။
ဒီေန႔ ဦးဇင္းတုိ႔ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ(သီဟုိဠ္)မွာ ေကလနီယတကၠသိုလ္မွာ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္က စာေမးပြဲေအာင္ထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ လူေတြပါ ဘြဲ႕ေတြေပးအပ္တဲ့ေန႔ပါ။
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ထဲမွာ အေမ့ကို သတိရလြမ္းဆြတ္တာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ အေမအားလုံးကို ရည္ညြန္းၿပီး ေရးသားလုိက္တာပါ။
သင္ယူခဲ့တဲ့ဘုရားစာေလးေတြကို (သိဖူးၿပီးသူေတြအတြက္ မဆိုလုိပါ) မသိဖူးေသးတဲ့
သူတစ္ေယာက္ေယာက္အတြက္ မွ်ေ၀ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အေမတစ္ေယာက္
တမလြန္ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ပါေစ…အေမ။
ေတာက္ပၾကယ္စင္ ၏ ေဆာင္းပါးေလး
