ငါ...
ေျခာက္ကပ္တဲ့ရယ္သံေတြ
အန္ထုတ္ေနမိတယ္။
အသည္းေၾကြမ်က္ရည္စေတြနဲ႔ေပါ့
တကယ္ေတာ့နင္ဟာငါ့အတြက္
ရယ္စရာမေကာင္းတဲ့ဟာသတစ္ပုဒ္ပဲ။
ဒါကို...
ငါ့အသည္းအိမ္ထဲမွာ အခ်စ္ေတြ
ပီျပင္စြာထုဆစ္ၿပီးမွသိခဲ့ရတယ္။
ဘယ္မွာလဲ...
ေႏြးေထြးခဲ့တဲ့အၾကင္နာေတြ
ပူျပင္းေလာင္ကၽြမ္းမႈေတြနဲ႔အဆံုးသတ္ခဲ့။
ဘယ္မွာလဲ...
ေအးျမခဲ့တဲ့ေမတၱာေတြ
မိုင္းနပ္(စ္)ျပေနတဲ့အပူခ်ိန္လို
ရွင္သန္ျခင္းစိတ္၀ိညာဥ္ကိုႏုတ္ယူစြမ္းႏိုင္တဲ့
ေအးစက္ျခင္းေတြနဲ႔နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ့။
ဘယ္မွာလဲ...
အသက္တည္ေနသေရြ႕ခိုင္ၿမဲေနမယ့္
သစၥာတရားေတြ
ေျပာင္းလဲျခင္းဆိုတဲ့သခၤါရရဲ႕ေအာက္
သိမ္ေမြ႕စြာဒူးေထာက္ၿပီး
အသေခၤ်အရံွဳးေတြနဲ႔ၿပီးဆံုးခဲ့။
လူတစ္ေယာက္ရဲ ႔ေရွ႕ေမွာက္
ဒူးေထာက္ဖို႔၀န္မေလးခဲ့သလို
သစ္စိမ္းခ်ိဳးလည္းခ်ိဳးရက္တဲ့ နင့္ခ်စ္ျခင္းကို
ငါတမ္းတမေနေတာ့ဘူး။
ခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ့ဒီလမ္းခြဲမွတ္တိုင္မွာ
မာနတစ္ခုအရင္းျပဳလို႔
ငါ့ႏွလံုးသားကိုအဆံုးစီရင္လိုက္မယ္။
စိန္လိုက္ခ်စ္သူ...
နင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္း
ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲဆက္လွမ္းသြားပါ
ေနာင္တဆိုတာမရွိၾကစတမ္းေပါ့။
ေကာင္းကင္
No comments:
Post a Comment